Het is allerminst mijn bedoeling hier nog eens dunnetjes over te doen, wat de voorbije weken al her en der te lezen was in onze nationale pers, al kan ik verreweg het meeste van wat ik daarin las volledig onderschrijven. Wie de folkscene hier te lande een beetje van nabij volgt, wéét natuurlijk al lang van het bestaan van Broes af. Oorspronkelijk, zo’n vijftien (!!!) jaar geleden, waren dat violiste Anouk Sanczuk en gitarist Florian De Schepper, die ook vandaag nog als duo mee te maken zijn. Een paar jaar laten kregen zij het gezelschap van accordeoniste Elke De Meester en in 2015 maakten zij hun eerste plaat, “Route du Soleil”. Die maakte flink wat furore en zorgde voor veel optredens, die dan weer voor een heuse live-reputatie zorgden en Broes werd, zeer terecht, meermaals geprezen en gelauwerd vanwege hun live-werk: grote festivals en buitenlandse tournees volgden en toch knaagde er iets. Het duurde even, tot in 2019, voor het trio uitbreidde tot het kwintet dat Broes vandaag is:drummer Gielis Cautaers en bassist Zjef Van Steenbergen vervoegden de gelederen al snel volgde “Botanist”, een plaat die veel oren deed opengaan en waarvan jet kunt zeggen dat ze de start vormde voor wat vandaag een echt succesverhaal blijkt te zijn: als je van de eigen sector de bekroning krijgt als beste live band, dan weet je wel zeker dat die sector je erkent en waardeert. Dat bleek enkele weken nogmaals, bij het verschijnen van deze nieuwe plaat: er werd alom over gepraat en geschreven en je hoorde zowaar Broes op onze nationale zender.

Eerst waren er de “usual suspects” als Michael Robberechts en Olav Grondelaers, die gesprekjes hadden met (een deel van) de band, maar ook vandaag, vier weken later, kun je “Water Neem Me Mee” dagelijks horen. Al zal het feit dat Mich Walschaerts daar de zang van doet, er allicht niet vreemd aan zijn, dat zelfs de deur naar Vox opengetrapt wordt. Het zij Broes gegund, want, laten we er niet flauw over doen: met deze plaat bewijst de band tot volle wasdom gekomen te zijn. Het verhaal van de expeditie van Adrien de Gerlache en de zijnen, hun boor die de plaat een titel bezorgde en de tribulaties die met de expeditie gepaard gingen, zorgden voor een gegeven waar je een verhaal aan kunt ophangen en dat is exact wat Broes hier doet.Van het vertrek van de Belgica vanuit Antwerpen, via de onvoorziene en veel te snelle stop in Oostende, over de ontdekking van planten die we hier niet kenden, tot de roep van de zee en de collectieve ziekte van een flink deel van de bemanning….elk van die aspecten krijgt een eigen melodie, zodat de plaat eigenlijk “leest” als een soort niet al te chronologisch logboek, inclusief passages in Uruguay en Vuurland tot en met de poolwinter, die de bemanning maandenlang vastzette in het ijs…je kunt je nauwelijks voorstellen wat daar aan gevoelens naar boven kwam.

Gelukkig komt het allemaal goed, behalve dan voor de katten aan boord, maar al met al kon carnaval gevierd worden in Rio en kon het deel van de bemanning dat de trip overleefde, vrolijk dansend van boord, na een avontuur dat geen van hen ooit zou vergeten. Composities van elk van de vijf bandleden, met een licht overwicht voor de drievuldigheid De Schapper-Sanczuk-De Meester, maken van deze plaat een heel sterk verhaal dat verdient verteld te worden. Toefjes candombe en forró worden netjes geïntegreerd in de jazzy folk, die het handelsmerk is van Broes en dat levert een hoogst beluisterbaar geheel op, waarvan je nu, bij het begin van het jaar, al kunt zeggen dat het over twaalf maanden weer zal aanschuiven bij de prijsuitreikingen. Dit is namelijk een bijzonder fijne plaat en het zal mij benieuwen hoe ik dit zal ervaren als ik binnenkort live ga bekijken en beluisteren hoe het vijftal deze muziek naar het podium vertaalt. Iets zegt me dat 2025 het Jaar van Broes wordt….

(Dani Heyvaert)